 Wysłany: Pon 18:08, 13 Mar 2006 Temat postu: |
|
Hm...To również mój pierwszy fick jaki przeczytałam o Ricie. Umilił mi dzisiaj leniuchowanie po ośmiu lekcjach  . Zgrabnie udało Ci się to opisać w tak zwięzły sposób i wyszło dobrze. Ritta też człowiek, szkoda, że Rowling tak większość postaci kreuje na dobre lub złe...A mi się po tym ficku wydało, że jej po prostu zależy na tym, co lubi robić. Na szukani sensacji i opisaniu jej. Bez względu na wszystko. |
|
| Wysłany: Pią 22:19, 10 Mar 2006 Temat postu: |
|
| Czytałam powyższe na mirrielu, ale z przyjemnością zrobiłam to i tu.
Tak właściwie to witaj w naszych progach, Midnight! No, a teraz opowiadanie. Jedyny fick, jaki czytałam o Ricie Skeeter. Osobiście mi się wydaje, że trudno ją opisać, postać to bardzo barwna i wyrazista. Wybija się z tłumu, a mimo to do ff rzadko wpada. A szkoda, bo twoje opowiadanie jest dowodem, że można o niej napisać w bardzo czytelny i miły dla czytelnika sposób. Ot, jak to się stało, że Rita stała się tym, kim się stała. Malutka historia ewolucji. szybka lekturka, która cieszy oko. Pod względem stylistycznym zero błędów. Przynajmniej ja nie wychwyciłam. Tak trzymać.  |
|
| Wysłany: Pią 22:02, 10 Mar 2006 Temat postu: Najważniejsza jest sensacja [Z] |
|
| Ok, to zapraszam do krytyki, bo na chwalenie to raczej nie zasługuje... Ale raz kozie śmierć, i tak umieszcze
*** Bawialnia była zapełniona bibelotami. Pulchna kobieta po czterdziestce stała przy fortepianie, machając zawzięcie małą miotełką. Okulary opadły jej na czubek nosa, a kurz osiadł na lekko posiwiałych włosach. - Mówi Rita Skeeter, reporterka "Proroka Codziennego"! - Za drzwiami rozległ się głośny śmiech. Kobieta pokręciła głową i bez słowa kontynuowała odkurzanie instrumentu. Jej córka zawsze lubiła bawić się w dziennikarkę. Choć rodzice namawiali ją usilnie do podjęcia zawodu uzdrowiciela po ukończeniu szkoły, mała była nieugięta. Kolejny wybuch śmiechu doprowadził panią Skeeter do szału. W jej domu zawsze ceniono sobie ciszę i spokój, a najmłodsza w rodzinie często go zakłócała. - Rito, zachowuj się ciszej! – warknęła Mirabel w stronę pokoju córki, z którego wciąż dobiegały stłumione chichoty. Po chwili w drzwiach stanęła drobna osóbka w jasnozielonej piżamie w groszki. Drobne loczki okalały ładną, okrągłą buzię. Policzki miała zaróżowione z podniecenia, a szeroki uśmiech ukazywał niekompletnie uzębienie. Patrząc na matkę, wywróciła oczami i z zawziętą miną wróciła do pokoju. Chichoty umilkły. Kobieta uśmiechnęła się lekko, delektując otaczającą ją ciszą. Przymknęła oczy. Wyobrażała sobie właśnie coś przyjemnego, kiedy z pokoju obok dobiegł głośny, wysoki śmiech. Pani Skeeter ze złością wróciła do rzeczywistości. Zabrała małą miotełkę i wróciła do kuchni, szepcząc coś w rodzaju: „Ani chwili spokoju...” *** - Reporterka "Proroka Codziennego"... "Proroka Codziennego"... - mówiła Rita za każdym razem innym tonem głosu, oglądając się w lustrze. W przypływie natchnienia wzięła z półki pióro i przygryzła je w sposób, w jaki robią to pisarze i dziennikarze. Efekt był tak powalający, że dziewczyna aż zachichotała z radości. Rzuciła okiem na list, leżący na szafce nocnej. Bez wątpienia zaadresowany był do niej. „Rita Skeeter” – było napisane na kopercie. Od przyszłego tygodnia jedna z reporterek „Proroka Codziennego”. Kiedy już trochę ochłonęła po otrzymaniu tej cudownej wiadomości, rzuciła się w stronę szafki, w poszukiwaniu kawałka pergaminu. Jej wzrok zatrzymał się jednak na sporej wielkości torbie, zielonej, z krokodylej skóry. Kiedy ją zobaczyła na wystawie, od razu zdecydowała się na kupno, mimo że istniało ryzyko, iż wcale nie przyjmą jej do pracy i będzie dłużna matce pieniądze. Ale tym razem się opłaciło. Piękne cacko cieszyło oczy. W całym pokoju ciężko było doszukać się choćby jednego niezapisanego kawałka pergaminu. Rita stwierdziła, że musi zapamiętać na przyszłość, by zawsze mieć przy sobie coś do pisania. W akcie desperacji sięgnęła pod łóżko i znalazła lekko zmięty kawałek, po czym rozprostowała go za pomocą zaklęcia. Poprawiając na nosie okulary w drucianych oprawkach, szybko napisała krótkie podziękowanie i przywiązała do nóżki sowie, która przyniosła wiadomość. *** - Numer dwadzieścia cztery... dwadzieścia cztery... Gdzie to dwadzieścia cztery, na tiarę Merlina?! – szeptała do siebie Rita, czytając wszystkie numerki na drzwiach i nie mogąc doszukać się właściwego. Na dole powiedziano, że jej potencjalny szef czeka w pokoju numer dwadzieścia cztery. Problem w tym, że wcale nie było tak łatwo ów pokój znaleźć. - Rita Skeeter? – Usłyszała spokojny głos za plecami i odwróciła się błyskawicznie. W drzwiach stał może trzydziestoletni mężczyzna o jasnobrązowych włosach. Ręką podtrzymywał drzwi, żeby się nie zamknęły. Na blaszanej tabliczce widniały wielkie cyfry „24”. „Ależ ze mnie idiotka” – westchnęła panna Skeeter w duchu. Mogłaby przysiąc, że jeszcze przed chwilą sprawdzała te drzwi i tabliczki nie było. Rozejrzała się niepewnie dookoła i weszła za mężczyzną do gabinetu. - A więc, panno Skeeter... – zaczął wydawca. Rozmowa przebiegła w miarę pomyślnie. Wpadek: zero. Rita była bardzo z siebie zadowolona. Wychodząc w wydawnictwa, dzierżyła w ręku kopertę ze wskazówkami, dotyczącymi jej próbnego artykułu. *** Wielki, czarny żuk zleciał niezauważony z parapetu i pofrunął w stronę sporej kępki krzaków. Ukrywszy się za nią, nagle przeistoczył się w wysoką dziewczynę. Chwilę później rozległ się cichy trzask i już jej nie było. *** W domu było aż nienaturalnie spokojnie. Z pokoju dobiegało tylko skrobanie pióra. Rita Skeeter kończyła swój pierwszy artykuł. Spisała wszystko tak, jak zapamiętała, a że pamięć miała bardzo dobrą, artykuł zdawał się być idealny. Przyjrzała się swojemu dziełu i z błyskiem w oczach, pognała do redakcji. *** - To co, dostanę tę pracę? – zapytała Rita, wpatrując się w swojego potencjalnego szefa. Widząc, jak ten krztusi się kawą, błysnęła zębami w niewinnym uśmiechu. Źrenice Cartwrighta powiększały się z każdym kolejnym słowem, przeczytanym w artykule panny Skeeter. - Ma pani posadę – odrzekł bez wahania, nadal w szoku. *** Wysoka kobieta przemierzała korytarze redakcji „Proroka Codziennego”, stukając obcasami o posadzkę. Różnice między nią a tą uśmiechniętą, trochę zwariowaną nastolatką, która piętnaście lat wcześniej została przyjęta w szeregi dziennikarzy, była kolosalna. Zwiewna sukienka zamieniona została na obcisłą, bordową szatę, druciane oprawki zastąpiły inne, ozdobione drogimi kamieniami. Jedynie rude loki pozostały te same. Rita Skeeter zaciskała krwistoczerwone szpony na torbie z krokodylej skóry, przewieszonej przez ramię. Tym razem dotarła do sali dwadzieścia cztery bez żadnych przeszkód i bez pukania weszła do środka. Siwiejący mężczyzna siedział za biurkiem, popijając, jak zwykle, czarną, mocną kawę. - O, Rita! – Ucieszył się. – Królowa Plotek, Poszukiwaczka Sensacji i Niszczycielka Dobrej Reputacji w jednym… - Coś ty taki zadowolony dzisiaj? – zapytała z udawaną podejrzliwością. Od lat grali w tę grę. - Co tam dla mnie masz? – spytał wydawca, nie odpowiadając na zadane pytanie. Kobieta bez słowa wyjęła plik kartek z torby i podała swojemu szefowi. Ten przejrzał szybko tekst i powiedział z pełnym przekonaniem: - Jesteś mistrzynią w tym, co robisz, Rito. A to, co robisz, jest wredne i złe. I za to cię uwielbiam. – Lekko uniósł kącik ust, tłumiąc chichot. - Pamiętaj o tym, że najważniejsza jest sensacja. – Panna Skeeter uśmiechnęła się szeroko, ukazując trzy złote zęby w całej okazałości, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła. Mężczyzna położył artykuł na biurku. Na pierwszej stronie widniał tytuł: „Sekretne utrapienia Harry’ego Pottera.” |
|