Gryfońskie

Luniasta · Wysłany: Nie 19:26, 26 Mar 2006 Temat postu:

Tak na marginesie...

Enigma · Wysłany: Nie 19:43, 26 Mar 2006 Temat postu:

A ja uważam, że nikt z nas nie jest wyrocznią i nikt nie ma prawa ostatecznie oceniać, jaka literatura jest dobra, a jaka zła. A już na pewno przegięciem jest nazwanie kogoś, kogo się nie zna, niedorozwiniętym emocjonalnie (w moim mniemaniu to graniczy z chamstwem).
Książek Coehlo nie czytałam, więc się nie wypowiadam na ich temat. Być może są grafomaństwem i chyba nikt nie zabrania mieć negatywnego zdania na ich temat, ale jest różnica pomiędzy wyrażeniem swojego zdania a udowadnianiem swojej wyższości w każdym kolejnym poście i zachowywaniem się jakby się pozjadało wszystkie rozumy.

Jednym słowem zgadzam się z Midnight.

Louis · Wysłany: Nie 19:53, 26 Mar 2006 Temat postu:

Enigma, miło mi widziec, ze ktos tu nie ocenia cie jako pretensjonalnego nastolatka bo czytasz dane ksiązki.
przybij piątkę! ;*
Luniasta, poznałas jedno okreslenie o nozycavch i stole i na wszystkich forach go uzywasz. Parafrazując twoje słowa- moze ty sie za nozyce uwazasz...Nie przeczytalas skiązki ale juz smiesz twierdzic, ze jest kiepska. teraz czytasz i twierdzisz, ze to głupia powiesc o prostututce, co dowodzi, ze ty tej książki po prostu nie rozumiesz.

Luniasta · Wysłany: Nie 19:59, 26 Mar 2006 Temat postu:

Louis, ja rozumiem, że to jest wzruszająca opowieść o poszukiwaniu miłości, cierpieniu, samotności, pokonywaniu przeszkód i w ogóle. Albo miała być w zamierzeniu. Przykro mi, że dla mnie jest to pisane na poziomie pretensjonalnej trzynastolatki rpzez łasego na łatwe pieniadze, zachwyconego sobą grafomana.
A stół i nożyce mi tu pasują.

Louis · Wysłany: Nie 20:22, 26 Mar 2006 Temat postu:

No fajnie, bo wieszyscy moi znajomi sa pusci i pretensjonali i mają 13 lat...
miło wiedziec,.
\niektórzy z nich sa na studiach, ale sa tacy niedojrzali...tacy głupi...A zawsze mialamich za dojrzałych...

Nie, nie jest to dla mnie trywialna historyjka o milosci tylko o odnajzywaniu swej Utopii.
A proisze o wymienienie "książek na poziomie:, z chęcia poczytam.

EDIT:
jesli ktos sie czuje urazony to ja przepraszam bardzo. Bylam troche za ostra.

nundu

To się zaczyna nudne robić XD

Coelho... <myśli, co oryginalnego wymyślić, żeby nie powtarzać już kiedyś napisanych słów> Autor... Właśnie - autor. Jeden z moich lubionych, dadajmy. Każdą książkę czytałam z zapartym tchem, niektóre po kilka razy. I nigdy nie miałam dosyć. Me pragnienie odwrócenia strony graniczyło niemal z zachłannością. Bowiem jeszcze przed opadnięciem kartki łapałam wzrokiem pierwszą linijkę tekstu i niczym po szurku leciałam dalej, pozwalałam, aby słowa wiodły mnie po kolejnych rozdziałach, aby były mym przewodnikiem.
Nie zawsze się zgadzałam z opiniami autora, nie zawsze z zakończeniem czy też rozwiązaniem problemu, ale cóż to za książka, przy której choć raz nie chcemy zakrzyknąć "veto!"? Jednak mimo tego tematy, które porusza autor, zawładnęły mną doszczętnie. Pozwalały spojrzeć ponownie na świat, wyglądajacy potem jednak jak świeżo po deszczu, obmyty z szarosci, brudu, rażący prostota, dziewiczością, ukazujący swe mankamanty, jak również sposoby pokonania ich.
Uwielbiam jego książki i wiem, że uwielbiać będę. Bo nie sądzę, aby mocno zmienił mi się gust w przyszłości. Przecież każdy czyta to, co chce, nieprawdaż? Tak jak każdy słucha tego, co chce i je to, co mu smakuje.

Nuna

Cornelia Cole

Ostatnio przeczytałam pozycję pt. "Demon i panna Prym". I stwierdzam, że co książka, to Coelho zaskakuje mnie odmiennym charakterem pisania. Od "Alchemika", przez "Jedenaście minut" do powyższej. Zawsze człowiek ukazany jest w inny sposób, zmienia się tez styl, aczkolwiek pozostaje sposób budowania fabuły autora.
"Demon i panna Prym", jeśli jużmiałabym doszukiwać się jakiegoś podobieństwa z inną książką tegoż pisarza, to najszybciej przyrównałabym do "Weronika postanawia umrzeć". I tu, i tu przez tydzień zmienia się mentalność bohatera (a w zasadzie bohaterek), w obu przypadkach też są poddane swoistej manipulacji.
No i zawsze kończy się szczęśliwie, co tak ważne. Po często dramatycznej, dołującej treści - nadaje to optymistycznego spojrzenia na sam świat.

Pozdrawiam,
Nel

nundu

Właśnie... To szczęśliwe zakończenie. Nie powiem, żeby psuło całość jego geniuszu, ale czasem, gdy się przeczyta lwią część jego dzieł, zaczynają nużyć. Akurat w "Demonie" nie gryzie się to tak bardzo, ale spójrzmy choćby na "11 minut"... Ja bym tam dała taki sad end, że wszyscy by płakali XD

Jednak, z drugiej strony, to podnoszące na duchu, że zawsze na koniec zostawia nam pocieszenie, iż zawsze, mimo wszystkiego, co się stanie, czeka na nas coś lepszego, a cierpienia i przeżycia, jakich doznaliśmy, spotęgują tylko smak radości.

Nuna

Cornelia Cole

A ja, kiedy czytałam "Jedenaście minut" byłam pewna, że będzie smutne zakończenie. I happy-end był dla mnie niespodzianką, bardzo miłą zresztą... Chyba kwestia nastroju w jakim się czytało Smile

Iu więc raczej bym nie kwestionowała wyboru autora.

Po za tym myslę, że gatunek, w jakim Coelho tworzy, a który sam też częściowo stworzył (bo nigdzie nie spotałam się z podobna formą... coż innego, nieprawdaż?) o to częściowo chodzi. Treść mająca skłonić fdo refleksji, ale koniec radosny, dający nadzieję na przyszłość już we własnym życiu.

Jego książki po prostu kojarzą mi się w jakiś sposób z Duchami z "Opowieści Wigilijnej". Ukazana cała dramatyczna, nieprzyjemna cześć życia (może tu tylko bez skutków), ale ostatecznie - finał optymistyczny.
Ciut chyba namieszałam Smile

Nel

Luniasta

Cornelia, zgodzę się, ze Coelho jest prekursorem gatunku książek-pocieszaczy, ale nie zgodze się na dopatrywanei sie w tych ksiażkach jakiegokolwiek głębszego sensu, drugiego dna i filozofii życia, którzą oświecony Miszcz rzekomo ujawnia świoatu. On po prostu pisze banalne historyjki, ubiera je we frazesy i udaje, że to takie oryginalene i odkrywcze, kiedy bynajmniej.

Naprawdę, nie rozumiem jak osoby uważające się za inteligentne mogą się zachwycać takim grafomaństwem.

nundu

A mnie właśnie brakowało tego smutnego, tragicznego zakończenia. Albo chociaż takiego subtelnego, nieco melancholijnego. Jedyna rzecz, która mi się tam nie spodobała. Ale czy ja mówiam kiedykolwiek, że lubię rzeczy idealne? Idealność jest nudna.

Właśnie. Szukam czegoś podobnego, co przypomina jego styl i formę tekstu, jakimi pisze, ale wydaje mi się to niemozliwe. Może, jeśli bym poszukała w książkach obcojęzycznych... Ale nie jestem w stanie do wszystkich dojść...

Ciut namieszałaś, ale co tam. Ważne, że ja Cię rozumiem Very Happy

Nieprzyjemna część życia? Mnie się zawsze wydawało, iż mimo tych cierpień, są to jednak najlepsze momenty ich żywota - budujące doświadczenie, dające poznawać swoją psychikę, testujące sumienie.
A jednak. Przychodzi potem jakby nagroda za pilną naukę przy nieoszczędzaniu siebie. I to jest właściwe. Mimo ze mnie czasem razi XD

Nuna

Luniasta

Nundu, jakbyś przestudiowała ten temat, to bys znalazła...

Cornelia Cole

Myślę, że tu może chodzić nawet nie tylko o gatunek, ale o sam styl autora, którego zdublować nie idzie. Cokolwiek znajdziesz - nie będzie to to samo, musisz mieć tego świadomość, kochanie:)

Mnie osobiście - choc może to dziwne przyrównanie - kojarzą się "Bajki" Oscara Wilde'a. Poprzez całkowicie inna formę - przekazywana niezwykła, często filozoficzna treść. Przy czym - tu jest jeszcze trudniejsza do uchwycenia, bo skryta pod maską baśni.
I tu w zasadzie - opowieść nie zawsze się kończy, tak jakby czytający miał sobie resztę sam dopowiedzieć. Takkie wrażenie odnoszę Smile

Nel

nundu

Oj, ptysiu, przecież wiem, że styl autora jest nie do podrobienia. Na to, opócz stylu, zapewne gdzieś nauczonego lub, nawet nieświadomie, przyswojonego, składa się na to również literatura kiedyś przez niego przeczytana, własne doświadczenia, mentalność, psychika... Czyli, kilku słowy, trzeba być tym kimś, żeby pisać identycznie.

"Bajki"? O, tego jeszcze nie miałam w ręku. Jak już będę miała czas to sięgnę po to.

Nuna

Cornelia Cole

Ja mam taki mały tomik... Dziwne, ale ja się tym karmiłam od małego, zanim jeszcze rozumiałam przekaz.
Teraz - znając je dość dobrze - każda powtórka jest dla mnie coraz głębszym wnikaniem w ludzką psychikę.

Sama postać Coelho za to przypomina mi Kazantzakisa. Pisarz-filozof...

Nel